en ik toch koos om overeind te blijven
Ik kon door de grond zakken. Of nee, ik WILDE door de grond zakken. De schaamte kwam met bakken binnengestroomd en probeerde me te overmeesteren. Had er een steen gelegen, ik was er onder gekropen, om er vervolgens liefst nooit meer vanonder te komen.
‘Stap wat rond, neem wat lucht binnen’, zei mijn coach.
Onhandig zette ik me recht en begon schoorvoetend door de ruimte te schuifelen. ‘Ik wil geen lucht, ik wil weg, IK WIL WEG!’ schreeuwde een stem in mijn hoofd. Ik ging met mijn rug naar haar staan, zodat ze tenminste mijn gezicht niet kon zien. Het gezicht van een dikke, (letterlijk) vette looser die het voor de zoveelste keer verknald had. De looser die zichzelf had wijsgemaakt dat ze goed was in iets, en nu helemaal van haar zelfgemaakte troon tuimelde. Mijn innerlijke rechter herleefde: eindelijk weer ruimte om als vanouds haar gang te gaan!
En ik, ik stond daar maar. Ik staarde naar buiten, waar de kippen rustig rondliepen in de tuin. ‘Was ik maar een kip’, dacht ik, ‘dan kon ik gewoon ganse dag kip zijn: wat in de grond pikken, af en toe een ei leggen en that’s it. Kip en Kim, het is tenslotte maar 1 letter verschil.’
Ondertussen rolden er enkele eenzame tranen over mijn wangen. Zelfs een fikse huilbui met de nodige opluchting achteraf was me niet gegund.
Ja, het was me wat. Niet echt één van mijn betere momenten om eerlijk te zijn. Wat me daar gebracht had? Wel… de confrontatie met het feit dat een oud patroon van mijn relatie met mijn moeder vandaag de dag (opnieuw, want dat is natuurlijk niet de eerste keer) voor een gigantisch energielek zorgde en ervoor zorgde dat mijn werk, waar ik ooit zoveel energie van kreeg, me nu helemaal leegzoog.
Ik. De coach, psycholoog, therapeut (kies maar wat je wil) die elke dag weer aan mensen zat uit te leggen hoe onze relatie met onze ouders vaak de basis is voor zelfsaboterende patronen die we gans ons leven meedragen. En hoe belangrijk het is om dat stuk te verwerken.
Ik. De coach, psycholoog, therapeut die elke dag weer aan mensen benadrukt hoe belangrijk het is om je mentale spieren te trainen om te zorgen dat die saboteurs niet langer aan het stuur zitten van je leven. Om dan zelf vast te stellen dat mijn eigen saboteurs zich (weer) helemaal in mijn leven genesteld hadden.
Ik. De coach, psycholoog, therapeut die elke dag weer aan mensen benadrukt hoe belangrijk het is om jezelf onvoorwaardelijk graag te leren zien. Ik was mezelf echt compleet met de grond gelijk aan het maken, en tuimelde regelrecht in de valkuil van mijn oh zo vertrouwde impostersyndroom.
Dacht ik.
Of althans, dat probeerde mijn innerlijke rechter me wijs te maken. Daar stond ik, naar de kippen te kijken, wel degelijk te overwegen welke vluchtroutes er waren en hoe ik ongezien weg zou kunnen komen (nogal moeilijk als je coach achter je naar jou zit te kijken). Wie hou je voor de gek Kim? Hiervoor ben je gekomen. Je wist dat dit je te wachten stond, als geen ander (ik zit genoeg aan de andere kant. Ben er wel nog niet uit of dit nu een voor- of een nadeel is). Beter nog, dit is waar je expliciet om gevraagd hebt. Dit is een cadeau, grijp het met beide handen!
Mijn Wijze ik kwam piepen.
Dus nam ik heel diep adem, en koos doelbewust om me om te draaien en verder te gaan met datgene waarvoor ik gekomen was. En ja, het innerlijk gevecht bleef nog even voortduren, het was niet de meest vlotte sessie doordat mijn rechter zich bleef moeien. Maar de shift was wel ingezet, en volop aan de gang. De puzzelstukjes vielen in elkaar, en ik ging naar huis met een helder zicht op wat er fout liep en wat ik eraan kon doen.
Maar ook met nog een pakketje schaamte, en het aanhoudende gevoel dat ik gefaald had. Ik had beter moet weten. Shame on me.
Opnieuw stond ik voor een keuze. Ofwel liet ik de schaamte en het zelfoordeel de bovenhand nemen, ofwel koos ik bewust voor onvoorwaardelijke liefde voor mezelf. En een veilige context waarin ik vanuit liefde stilsta bij welke lessen ik hieruit kan leren, en hoe deze ervaring me kan helpen om te groeien.
Tijdens één van mijn wandelingen in de dagen na de sessie, luisterde ik naar een podcast van Brené Brown. Brené is één van mijn grote inspiratoren. Ze deed heel wat onderzoek over schaamte, schuldgevoel en kwetsbaarheid en schreef er enkele geweldige boeken over. Als je haar nog niet kent, raad ik je echt aan om haar beroemde TED-talk ‘De kracht van kwetsbaarheid’ te bekijken. SUPER inspirerend.
En de schaamte begon als sneeuw voor de zon weg te smelten. Dit was geen falen. Dit was wat Brené ‘daring greatly’ noemt. Ik had niet gefaald, ik toonde moed:
– om MIJN weg te volgen, ook al is het niet de gemakkelijkste
– om in de spiegel te durven kijken en aan mezelf te werken
– mijn mijn dromen na te jagen, ook al betekent dat gigantisch uit mijn comfortzone komen
En terwijl de schaamte wegsmolt, rolden de inzichten 1 voor 1 binnen:
– elke coach, psycholoog of therapeut wordt met dergelijke zaken geconfronteerd. Part of the job. En het is net het vastpakken van deze dingen die je doet groeien
– perfectie bestaat niet. Ook niet in dit werk
– je eigen ervaring draagt er net toe bij dat je weet waar je cliënten doorgaan, en zorgt ervoor dat je nog meer connectie kan maken met hun proces
En alle argumenten die mijn rechter enkele dagen voordien had gebruikt om me af te maken, werden nu argumenten om mezelf te waarderen en graag te zien:
– Want net doordat ik het belang ken van verwerking van moeilijke ervaringen en trauma’s uit je kindertijd, zal ik ook die van mezelf telkens weer aanpakken
– Want net doordat ik het belang ken van mentale veerkracht en hier al zoveel in investeerde, kan ik nu bewust kiezen voor de weg die me het meeste dient, in plaats van deze van mijn rechter en saboteurs te volgen
– Want net doordat ik weet dat onvoorwaardelijke liefde voor jezelf het begin is van alles, kan ik nu ook bewust teruggrijpen naar die onvoorwaardelijke liefde voor mezelf, waardoor ik er ook weer volwaardig kan zijn voor mijn cliënten
Werken aan jezelf en investeren in je persoonlijke ontwikkeling.
Het loont écht de moeite.
Wil jij ook een stevige basis waarop je kan terugvallen als de schaamte je overspoelt en je innerlijke rechter je met de grond gelijk wil maken? Dan is onze mindset work-out misschien wel net datgene wat jij nodig hebt.