Jarenlang leefde ik volgens wat ik dacht dat er verwacht werd. Ik studeerde, ging werken, kreeg kinderen, bleef voltijds werken en liep mezelf helemaal voorbij.
Elke dag weer: het gevecht om, voor dag en dauw op een uur dat helemaal niet paste bij mijn natuurlijke ritme, uit bed te geraken.
Daarna, elke dag weer, diezelfde ochtendrush. De kinderen achter de veren zitten, of vaak regelrecht opjagen ‘want anders mis ik mijn trein.’ Elke morgen weer stress en gedoe. En ik die allesbehalve de beste versie van mezelf ben voor mijn kinderen.
Dan de gebruikelijke toer om iedereen op zijn/haar bestemming te krijgen. Nee, geen quality-momentje van samen zijn (zoals dat nu wel het geval is als ik mijn dochter naar school breng), maar vaak een pijnlijk stille rit waarin we allemaal bekomen van de veel te drukke ochtend.
Eindelijk op de trein. Even een rustmoment. Soit, voor zover je een overvolle en vaak luidruchtige trein een rustige omgeving kan noemen. Maar ok, ik kon me even gewoon overgeven aan het onderweg zijn. Hoewel mijn saboteurs me vaak pushten om toch al wat mails te beantwoorden voor het werk…
Het werk, de volgende fase van mijn dag. Een hele dag vanuit saboteurmodus presteren en mezelf bewijzen. Met een veel te groot verantwoordelijkheidsgevoel, waardoor ik een magneet voor extra werk bij me droeg. Deed ik het graag? Tja, ik deed het niet echt NIET graag. Maar daar bleef het bij. Echte voldoening heb ik daar zelden ervaren.
En dan was het avond. Terug naar huis met een energiemetertje ‘way under zero’. Het was al leeg toen ik opstond en vrijwel niets doorheen de dag zorgde dat er energie bijkwam. Om dan een kopie van de ochtend te ervaren. Iedereen moe, iedereen prikkelbaar, met opnieuw een hele reeks ‘moetjes’ die stonden te wachten. Oef. Slapen. Ik mag in mijn bed (of nee, ik was al in slaap gevallen in de zetel). Eindelijk. 8 uur weg van alles. Om dan gewoon opnieuw te beginnen.
Wat een leven was dat toch. Wat deed ik mezelf aan? En waarom? Ik weet eigenlijk niet waarom. Omdat ik dacht dat het zo hoorde. Omdat iedereen het deed.
Omdat iets in mij dacht dat dit was wat je moest doen om ‘een goed mens te zijn’. Terwijl het als een slimme, niets ontziende killer al het goede in mij stilletjes vermoordde…
Ik ben zo dankbaar dat mijn lijf op een bepaald moment besliste dat het genoeg geweest was. Soit, op het moment zelf was dat niet het geval. Integendeel: toen probeerde ik er nog met man en macht tegen te vechten. Gesmeekt. Ik heb écht mijn lichaam gesmeekt om me niet in de steek te laten.
Terwijl het mij dus net aan het redden was. Want had het aan mijn hoofd gelegen, tja…dan was ik nu nog bezig op dezelfde manier. Dan was ik nu nog steeds bezig met mijn leven te vullen met ‘moetens’ afkomstig van een pad dat niet bij me paste. (Ik las hier ooit een super inspirerend boek over: ‘Als ik het leven over mocht doen’ van Bronnie Ware, waarin je te weten komt wat de 5 belangrijkste levenslessen zijn van mensen die aan het einde van hun leven gekomen zijn. In deze blog lees je er meer over!).
Dus nu ben ik dankbaar. Toen wist ik het even niet meer. Alle handvaten waar ik me al heel mijn leven aan vasthield, bleken zelfsabotage te zijn en brachten me duidelijk geen geluk. En ik had toen oprecht geen flauw idee hoe het anders kon. Even spannend, van springen in een zwart gat gesproken. Maar ik kon gewoon niets anders meer dan springen, en hoewel het razend spannend voelde, kon ik ook ergens diep vanbinnen een vertrouwen voelen dat alles goed kwam. Het was nog een fragiele verbinding met heel wat ruis, maar mijn ziel liet toen al van zich horen.
Dus sprong ik, en gaf me over aan de flow. En zoals dat altijd gaat als je helemaal in overgave gaat: je krijgt ALTIJD exact wat je nodig hebt op dat moment. Bij mij was dat mijn coachingsopleiding, die ogenschijnlijk onverwacht op mijn pad kwam. Synchroniciteit noemt dit, in deze blog lees je hier meer over.
Tijdens deze opleiding leerde ik niet alleen coachen, maar nog veel meer transformeerde ik als mens. Een echte ontdekkingsreis naar de meest pure versie van mezelf, mijn kern, mijn ziel.
Eén van de ‘life changing’ dingen die ik ontdekte op deze reis was mijn levensdoel. Mijn diepere why, datgene wat ik vanuit mijn kern te bieden heb aan onze wereld. De reden waarom ik hier ben. (Benieuwd naar wat een levensdoel precies inhoudt? Dat lees je in deze blog.)
Echt, het weekend waarop ik rond dit thema gewerkt heb, was magisch. Ook al kon ik het toen allemaal ng niet zo goed verwoorden en had ik toen nog geen flauw idee over hoe ik dit dan concreet moest vertalen in acties, de puzzel is daar op dat moment in elkaar geklikt. En ik voelde het. Ik voelde dat ik thuiskwam. Ik voelde dat het klopte. Grappig, want terwijl ik dit aan het schrijven ben, voel ik datzelfde gevoel weer. Zalig… even genieten en laten binnenkomen…
Mijn levensdoel is sindsdien verder geëvolueerd en is vooral veel helderder en concreter geworden. Maar vanaf dat weekend in Hamburg (want daar ging mijn opleiding door) heeft het me als een vuurtoren de weg gewezen. En dat doet het vandaag de dag nog steeds. Hoe hard de storm op zee ook mag zijn (en geloof me, het stormt regelmatig nog eens goed), de stralen van de vuurtoren laten me altijd weer weten wat mijn pad is, waar ik thuishoor en waar het veilig is. Ik meen dit oprecht, het ontdekken van mijn levensdoel is één van de mooiste cadeau’s die het leven me gebracht heeft. Het is mijn brug naar een onverwoestbaar en een altijd aanwezig vertrouwen.
Benieuwd naar jouw levensdoel?
Plan dan gerust een vrijblijvend take-off gesprek in waarin we samen op zoek gaan naar hoe ik jou hierbij kan ondersteunen!