Onderpresteren betekent dat je (veel) minder presteert dan mogelijk op basis van je capaciteiten.
En als ik eerlijk ben met jou en mezelf, dan stel ik vast dat ik de meerderheid van mijn leven heb ondergepresteerd.
Het begon in de lagere school. Waar het op zich heel vlot ging. Ik ging graag naar school. Ik was een spons: als er iets nieuws te leren viel, stond ik te popelen van enthousiasme. Ja, I admit, ik was één van die leerlingen die ’s avonds thuis kwam met een stijve arm door constant mijn vinger in de lucht te steken. Over toetsen maakte ik me geen zorgen, het kwam er allemaal vlotjes uit, ik hoefde niet veel inspanningen te leveren.
Tot we van die hoofdrekentoetsen op tijd kregen, waarbij je zoveel mogelijk oefeningen maakt als je kan. Ik zag een blad vol oefeningen, en had dan ook onmiddellijk de verwachting van mezelf dat ik al die oefeningen gedaan zou krijgen. Ik was immers gewend dat het allemaal moeiteloos ging, ik was gewend aan 10/10 en af en toe eens een 9/10. Maar het waren echt wel veel oefeningen, ging me dat wel lukken? Mijn buurman was het wiskundige brein van de klas. Zo iemand die geboren wordt met wiskundige formules in zijn hoofd. Ik zag hoe vlot hij door de oefeningen fietste, en ik, ik had het er toch wel wat moeilijker mee. Mijn hartslag begon te stijgen, de onrust stak de kop op. Ik bleef hangen in mijn berekeningen, het antwoord leek maar niet te komen. Oei, die tijd tikte, ik was tijd aan het verliezen. Oh nee, ik ga helemaal niet klaar geraken.
Zo raasde het maar door in mijn hoofd. Ik was helemaal in paniek. Met als resultaat een minder goede toets die lang op mijn maag bleef liggen. En ervoor zorgde dat ik al vooraf schrik had voor de volgende keer dat we moesten hoofdrekenen op tijd. Waardoor ik daarna ook al een afkeer kreeg van de gewone hoofdrekenoefeningen (niet op punten). Omdat zich in mijn hoofd de overtuiging had genesteld dat ik slecht was in hoofdrekenen. Ik kon dat gewoonweg niet.
Toen wist ik niet wat er gebeurde.
Nu weet ik het wel.
Ik was letterlijk in paniek tijdens die eerste toets, en mijn brein ging in overlevingsmodus. Dit houdt in dat het ‘slimme’ deel van je brein, minder actief wordt. En laat dat nu inderdaad net het deel zijn dat je nodig hebt om te hoofdrekenen. Dus het was helemaal niet zo dat ik niet kon hoofdrekenen, ik kon het gewoonweg op dat moment niet meer omdat mijn hersenen letterlijk blokkeerden.
En het mooiste bewijs hiervoor, ligt in het feit dat ik thuis een spelletje had. Het zag eruit als een rekenmachine, maar je kreeg er hoofdrekenoefeningentjes op. En elke keer je juist antwoordde, kwam er een professor op het schermpje die je proficiat wenste. En maakte je een foutje, dan zei diezelfde professor: “Volgende keer beter!”. Uren heb ik gespeeld met die rekenmachine. Niet omdat het moest, niet om te oefenen, maar gewoonweg omdat ik het graag deed. Ik zat urenlang te rekenen, en behaalde zonder moeite het hoogste niveau.
En toch heb ik vandaag de dag nog steeds diezelfde overtuiging dat ik niet kan hoofdrekenen. Als er iets uit het hoofd gerekend moet worden, haakt mijn brein nog steeds automatisch af. Ik voel dan bijna letterlijk de poort dichtgaan. En automatisch kijk ik dan naar mijn man of zoon (mijn wandelende rekenmachines) of neem ik mijn gsm erbij.
Nu…hoofdrekenen speelt geen belangrijke rol in mijn leven. Ik heb het niet nodig en mijn levende en niet-levende rekenmachines helpen me telkens heel goed verder indien nodig.
Dus hoewel ik weet dat ik hier echt onderpresteer, kies ik er bewust voor om hier geen energie in te steken.
Maar je raadt het al, het is natuurlijk niet alleen beperkt gebleven tot hoofdrekenen.
Er zijn nog heel wat andere dingen waarover ik door dergelijke, op zich eigenlijk weinig belangrijke ervaringen, hele foute overtuigingen in mijn hoofd heb.
Zoals de overtuiging dat ik een rare ben die toch niemand begrijpt.
Of de overtuiging dat mensen me niet leuk meer gaan vinden als ik te hard schitter.
Of de overtuiging dat ik gewoonweg niet goed ben in sporten en het dus gewoon beter laat.
….
En zo kan ik nog wel even verder gaan. Allemaal negatieve gedachten over mezelf die hard geprogrammeerd zaten in mijn brein.
Verleden tijd: want hier ben ik wél mee aan de slag gegaan. Omdat ik op een dag besefte dat zij ervoor zorgden dat ik niet mijn volle potentieel benutte. Dat ik al mijn unieke talenten maar voor een klein deeltje echt liet zien.
En daardoor mezelf én de wereld echt heel veel waarde ontnam.
Klinkt mijn verhaal herkenbaar voor jou?
Ga dan eens op zoek naar welke negatieve overtuiging jij jezelf zo eigen hebt gemaakt. En sta even stil bij welke impact ze hebben op jouw leven.
(lees hierover meer in deze blogpost).
En weet dat je niet veroordeeld bent tot levenslang. Je kan zelf aan de slag om die overtuigingen om te buigen en nieuwe, positieve verbindingen te creëren in je hersenen.
Zodat jouw talenten er écht mogen zijn, zodat jouw licht volop kan stralen.
Zodat jij de wereld een betere plek kan maken, gewoon door jezelf te zijn.
Nood aan meer persoonlijke ondersteuning?
Dan kan je een gratis en vrijblijvend take-off gesprek inplannen. Hierin luister ik naar jouw verhaal, waar jij tegenaan loopt en waar jij van droomt, en voel ik wat ik voor jou kan betekenen.
Plan je gesprek zelf in via deze link of stuur een mailtje naar kim@livingit.be.
Als coach en psycholoog help ik zelfbewuste, intuïtieve mensen die vaak twijfelen aan zichzelf om 100% zichzelf te durven zijn en hun zelfvertrouwen te vergroten om zo hun wildste dromen te realiseren.