Psychofarmaca, ofwel medicijnen die je inneemt om je psychische welzijn te verbeteren.
Ze zijn vaak een thema voor discussie. Je hebt hevige voorstanders én hevige tegenstanders. Ik hoor zowel mensen zeggen ‘nooit zal ik zo’n pillen nemen’, als ‘ik weet niet wat ik zonder mijn pillen zou doen.’
Uiteraard heb ik hierover ook mijn persoonlijke mening, zoals over ongeveer alles in het leven ;-), maar daar vertel ik je straks meer over.
Want eerst wil ik je even laten zien waarom het belangrijk is dat we hier wel degelijk aandacht aan besteden.
Uit onderzoek blijkt namelijk dat in België 19,1% van de bevolking psychofarmaca gebruikt. Er is daarbij op vlak van kalmerings- en slaapmiddelen duidelijk sprake van overconsumptie. We scoren hiermee opvallend hoog ten opzichte van andere landen.
Maar ook in Nederland gebruikt men vaak psychofarmaca. Zo toont onderzoek aan dat in 2012 1.464.720 mensen dergelijke medicijnen gebruikt hebben.
Het is dus duidelijk een relevant thema.
En het is ook duidelijk dat de medicijnen niet zonder reden voorgeschreven worden.
In België kampt gemiddeld één derde van de inwoners op een bepaald moment in zijn leven met een psychische stoornis, en ondanks deze hoge cijfers bevinden we ons hiermee in de internationale middenmoot. Ongeveer 26% van de Belgen blijkt zich bovendien niet goed in zijn/haar vel te voelen.
In Nederland werd in 2010 per 1000 volwassenen 120,7 keer een psychische diagnose gesteld. Bij 66% van de volwassenen die dergelijke diagnose kregen, werd psychofarmaca voorgeschreven. 8% werd doorverwezen naar een eerstelijnspsycholoog en ongeveer 6% naar geestelijke gezondheidszorg op de 2delijn (zoals psychiatrie).
Een aanzienlijk deel van de mensen met een psychische aandoening werd dus enkel met psychofarmaca geholpen.
In België ziet 46% van de mensen met een ernstige psychische aandoening een arts, krijgt 25% enkel medicatie en 3,8% enkel therapie.
Psychofarmaca worden dus duidelijk verkozen boven andere vormen van geestelijke gezondheidszorg.
Is dit nu goed of slecht?
Wel, als je mij vraagt of ik voor of tegen psychofarmaca ben, dan antwoord ik: neutraal. Of nog beter: allebei.
Ik ben namelijk 100% vóór psychofarmaca. Want soms is de werking van onze hersenen zodanig verstoord dat het gewoon echt nodig is om de symptomen die hiervan het gevolg zijn door middel van medicatie te onderdrukken. Want als de symptomen te overheersend zijn, dan kan je erg moeilijk aan de onderliggende oorzaak werken.
En tegelijk ben ik 100% tegen psychofarmaca, als het als enige ondersteuning gebruikt wordt. Want met medicatie bestrijd je de symptomen, maar verander je niks aan de onderliggende oorzaken ervan. En los je dus ook het werkelijke probleem niet op. Dit kan bv. een onverwerkt trauma zijn, een psychische stoornis of saboterende overtuigingen die angst, twijfel, stress, paniek,…veroorzaken.
Dus ik ben echt helemaal tegen medicatie zonder verdere ondersteuning. Het is trouwens ook al bewezen dat de combinatie van medicatie en een vorm van therapie het meeste kans op herstel geeft.
En toch wordt er nog erg vaak enkel medicatie voorgeschreven. Ik stel het zelf vast. En de cijfers bevestigen het.
‘Een pilletje en we zwijgen erover’.
En dat is net wat we niet mogen doen, erover zwijgen. En toch is het vaak onze eerste neiging om erover te zwijgen. Getuige ook de vele mensen die zich helemaal niet goed in hun vel voelen maar zelfs die eerste stap naar hulp van bv. de huisarts niet zetten.
Er heerst nog steeds een aanzienlijk taboe op mentale hulpverlening en psychische problemen. We vinden het de normaalste zaak van de wereld om bij de dokter te gaan als we een lichamelijke klacht hebben, maar ervaren een drempel bij mentale problemen.
Schuldgevoel, schaamte, de angst om gek verklaard te worden, de overtuiging dat we zwak zijn als we onze eigen problemen niet kunnen oplossen,…
Terwijl je hersenen evenzeer een onderdeel zijn van je lichaam met hun eigen, minutieuze werking die, net als alle andere organen in je lichaam, door verschillende oorzaken verstoord kan worden. En zorg nodig hebben.
Leren praten over hoe we ons voelen, over wat er goed en minder goed gaat.
Leren zorg dragen voor onszelf en onszelf graag leren zien.
Leren op jezelf vertrouwen zodat je weet dat het feit dat je soms kwetsbaar bent (of raakbaar zoals mijn coach dat zo mooi zegt) niet betekent dat je zwak bent.
Leren werken aan onze mentale conditie. Net zoals we zorg dragen voor onze fysieke conditie.
Dat is wat we nodig hebben, als je het mij vraagt.
Het zou een vast onderdeel moeten zijn van wat we onze kinderen leren. Net zoals de turnles een vast onderdeel is van de schoolweek, zou ook mentale conditie dit moeten zijn.
Zodat we psychofarmaca gebruiken als het nodig is, in combinatie met therapie of coaching om te zorgen dat we er helemaal bovenop geraken en ons eigen geluk kunnen bepalen.
Een pilletje als het nodig is EN we praten erover.
Samen met toegankelijke geestelijke gezondheidszorg. Zowel coaching, psychologische hulpverlening als therapie.
Om het goede voorbeeld te geven, zet ik alvast mijn deuren open.
Wil jij ook praten? Wil je onderzoeken welke ondersteuning jij nodig hebt om je eigen geluk te bepalen?
Contacteer me dan voor een gratis en vrijblijvend gesprek en ik ga met plezier samen met jou op zoek naar wat jou verder kan helpen. Kim@livingit.be!
Bronnen:
geestelijke gezondheid Vlaanderen
Trimbos Instituut