πππ£ππππππ π§π ππ ππ πππ₯ π§π£ππ€πππππ π π ππ ππ π€π‘πππππ π₯π ππππππ
Echt.
VRESELIJK.
Ik werd letterlijk misselijk.
Voelde walging en afkeer.
Ik vond mezelf aartslelijk.
Een gedrocht.
Een dikke koe.
Een mismaakt monster.
Echt.
Ik overdrijf niet.
Dat was hoe ik naar mezelf keek.
Jarenlang heb ik dan ook geprobeerd vanuit die negatieve energie en zelfhaat te vermageren.
Tja. Dat lukte niet.
Jo-jo plezier: 20kg eraf, 25kg er terug bij
Sporten was de hel: afkeer en weerstand langs alle kanten, maar toch mezelf pushen tot ik het niet meer uithield om dan weer op te geven.
Dan maar me neerleggen bij het feit dat ik gewoonweg altijd een lelijk dik gedrocht zou blijven (slachtoffersaboteur!).
Mensen lief, ik heb hier ZOVEEL energie aan verloren.
Gelukkig is het verleden tijd.
En besef ik nu Γ©cht, in het diepste van mijn hart, dat ik mooi ben.
En nee, ik ben er nog niet HELEMAAL vanaf, heb nog mijn momentjes.
Maar ik maak mezelf Γ©cht niet meer met de grond gelijk,
en word niet meer misselijk van mijn spiegelbeeld.
Integendeel, daarnet heb ik 5 minuten naar mijn stevige kuiten (want sporten is nu wel plezant geworden) staan kijken in de spiegel kan je het je voorstellen?
(nee, er hier een foto van posten is precies nog een stapje te ver )
Weet je…
hoe lelijker je jezelf vindt, hoe minder mooi je wordt.
Je uiterlijk past zich aan aan je zelfbeeld.
De zogenaame βself fulfilling profecyβ van onze saboteurs. Ze zorgen ervoor telkens weer voor dat net datgene waar je zo bang voor bent, realiteit wordt. Van sabotage gesproken !
Door mezelf afstotelijk te vinden, greep ik makkelijk naar eten als comfort waardoor ik snel verdikte.
Door mezelf een luie trien te vinden die toch nooit iets volhoudt, lukte het me nooit om consequent en duurzaam aan mijn conditie te werken. Waardoor ik dik bleef.
Door mezelf lelijk te vinden, nam ik niet de moeite om op zoek te gaan naar mooie kledij, waardoor ik me ook altijd slonzig of niet verzorgd voelde.
En zo kan ik nog heel wat andere voorbeelden geven.
Weet je, nu ik geleerd heb om mild te zijn, en mezelf liefde te gunnen,
nu besef ik pas echt hoe mensonterend mijn eigen gedachten waren.
Echt, waar ik vroeger kotsmisselijk werd van naar mezelf te kijken,
word ik het nu van stil te staan bij het vreselijke discours dat mijn innerlijke rechter het merendeel van mijn leven in mijn oor geschreeuwd heeft.
Moest ik iemand zo over iemand anders horen praten, zelfs al is het iemand die ik niet ken, ik zou kwaad worden en reageren. Zeggen βzo praat je niet over iemand, zoveel hardheid en kwetsende woorden verdiend niemand.β
En toch heb ik het meer dan 30 jaar bij mezelf gedaan.
Waarom kan je je dan afvragen?
Tja, dan moeten we weer naar het verleden gaan. Onvoorwaardelijke liefde was geen evidentie tijdens mijn kindertijd en jeugd. Waardoor ik mezelf geleerd heb om mezelf niet graag te zien, want dat was veiliger. Coping noemen ze dat. Een natuurlijke reactie van ons brein op gevaar.
Want als je als kind geconfronteerd wordt met een consequent tekort aan onvoorwaardelijke liefde, om welke reden dan ook, dan heb je 2 keuzes. Ofwel kies je ervoor dat het niet aan jou ligt, en dus aan je ouders (want zij zijn je voornaamste bron van onvoorwaardelijke liefde op dat moment).
Deze optie creΓ«ert een ongelooflijk gevoel van machteloosheid: je bent immers helemaal afhankelijk van je ouders als kind, en dit wil dus zeggen dat je nooit die onvoorwaardelijke liefde, die we allemaal zo broodnodig hebben, zal krijgen.
De 2de optie is om de oorzaak bij jezelf te leggen. Want als jij het probleem bent, dan ben je tenminste niet machteloos. Want dan kan je proberen jezelf te βfixenβ, en dan komt het misschien toch ooit nog goed. Je kan proberen perfect te worden, je kan proberen keihard te presteren, je kan proberen extreem zorgen voor anderen en jezelf altijd opzij schuiven, je kan extreem voorzichtig worden en alle risicoβs vermijden,β¦ enz enz. Allemaal copingsstrategieΓ«n die aan de basis liggen van, jawel, jouw saboteurs die je vandaag het leven zuur maken.
Natuurlijk maken we die keuze niet bewust. Het is een automatische en natuurlijke reactie van ons brein, het gebeurt bij ons allemaal. En gelukkig maar, want op dat moment βreddenβ die copingsstrategieΓ«n je van een extreem en pijnlijk gevoel van machteloosheid.
Maar vandaag dienen ze je niet meer. Integendeel. Ze creΓ«eren telkens opnieuw het gevaar wat ze ooit heeft doen ontstaan.
Straf hΓ©?
Tenminste, dat vond ik toch toen ik doorhad dat het zo werkte.
Maar het luchtte ook op. Misschien was ik dan toch niet Γ©cht lelijk, misschien was ik wΓ©l liefde waard en kon ik wel leren om mezelf graag te zien.
Ondertussen heb ik er mijn job van gemaakt.
Meer nog, ik ontdekte dat het mijn levensdoel was, helemaal in lijn met mijn zielsmissie om liefde te verspreiden.
Hoe schoon is dat denk ik dan. Want het is allemaal niet voor niets geweest. Had ik zo streng en hard niet geweest voor mezelf, ik had nooit de diepe empathie kunnen voelen die ik nu voel als ik een cliΓ«nt iets gelijkaardigs hoor vertellen. βI feel youβ, denk ik vaak. Want ik ben er zelf geweest.
Dus: als jij hetzelfde ervaart, en bv. al heel je leven van het ene dieet naar het andere surft, of ook een abo hebt op jojoΓ«n, walg je ook als je jezelf in de spiegel ziet,
besef dan dat het begint (en eindigt ) met jezelf graag leren zien.
Want als je jezelf graag ziet,
dan wordt gezond eten, sporten,… een teken van zelfzorg en zelfliefde,
ipv een straf voor wie je bent.
En dat….is een WERELD van verschil.
Benieuwd naar hoe ik je kan helpen om met liefde in de spiegel te kijken?
Vraag dan nu jouw take-off sessie aan via deze link!