Leven zonder maskers

Ik heb heel lang gedacht dat het niet mogelijk was, een leven zonder maskers.

Een leven waarin je jezelf gewoon toont zoals je echt bent, zonder aanpassingen, zonder inhouden, zonder schaamte of schuldgevoel. Zonder angst om niet goed genoeg te zijn.

Ik voelde als kind al dat ik anders was, en dacht al snel dat er iets fout was met mij.
Dit zorgde ervoor dat ik leerde om mezelf aan te passen.
Ik creëerde maskers die mijn echte ik verdoezelden en die de indruk wekten dat ik toch in dat rijtje paste (als jij je vaak anders voelt, dan is deze blog iets voor jou).

Ik werd er zo goed in, dat het een automatisme werd.
Ik stond er niet meer bij stil, dit was wat ik gewoon was.

En dat kwam me goed van pas toen ik volwassen werd. Althans, dat dacht ik. Of maakte ik mezelf graag wijs.
Want opnieuw overviel me het gevoel dat ik niet in het rijtje of het systeem paste. Al de verwachtingen over hoe het hoorde te gaan. Het wrong erg hard.
Aha, dacht ik, geen probleem. Ik heb namelijk al goed geleerd om me aan te passen, dus haalde ik de maskers opnieuw boven en ging lustig door met het verloochenen van mijn echte ik.

Het is zoals het speelgoed waar peutertjes graag mee spelen. Zo’n vormendoosje waar je cirkeltjes, vierkantjes en andere figuren in het juiste gaatje moet steken.
Een heel deel van mijn leven heb ik geprobeerd om mezelf in het ronde gaatje te duwen, terwijl ik een vierkant ben. Ondanks het feit dat ik aan alles voelde dat ik niet in dat gat paste, bleef ik maar wringen en duwen. 

Mijn hoofd draaide op volle toeren, op zoek naar vernufte oplossingen om toch maar dat vierkant in dat ronde gat te krijgen. Zo ver ging het dat ik op een bepaald moment begon te overwegen om mijn hoeken eraf te snijden door mijn waarden, die dingen die ik echt belangrijk vind, opzij te schuiven.

Dit bleef ik doen, tot het zodanig veel pijn deed dat ik het niet meer aankon.
En die pijn kwam in alle hevigheid naar boven toen ik vaststelde dat mijn kinderen net hetzelfde begonnen te doen.
Ik knalde in volle vaart tegen de muur.
BAM.

En het deed pijn. Vreselijk veel pijn.

Pijn waarvoor ik dankbaar ben. Want het is die pijn die me geholpen heeft de moed te vinden om te stoppen met wringen.
Om te stoppen met zoeken naar oplossingen om toch maar mezelf aan te passen zodat ik in het rijtje zou passen..
En om mezelf de kans te geven om mezelf terug te ontdekken. De echte ik. Het vierkant met al haar hoeken.

Het was niet gemakkelijk, dat geef ik toe.
Maar het was zo de moeite waard.
Want eens ik echt naar mezelf als vierkant durfde kijken, en mezelf zelfs zo aan de buitenwereld durfde te laten zien, zonder masker, kwamen de oplossingen vanzelf op mijn pad.
Ik moest ze alleen grijpen.
Dat betekende erg vaak uit mijn comfortzone komen. En ook daar heb ik voor moeten oefenen. Maar oefening baart kunst.

Want vandaag leef ik een leven zonder maskers.
Ik toon de wereld mijn echte ik.
Ik heb mijn leven ingericht zodat het past bij wie ik ben.
Ik ervaar een voldoening die ik niet voor mogelijk hield.
Gewoonweg door mezelf toe te laten mezelf te zijn.

Nood aan meer persoonlijke ondersteuning?
Dan kan je een gratis en vrijblijvend take-off gesprek inplannen. Hierin luister ik naar jouw verhaal, waar jij tegenaan loopt en waar jij van droomt, en voel ik wat ik voor jou kan betekenen.
Plan je gesprek zelf in via deze link of stuur een mailtje naar kim@livingit.be.

Als coach en psycholoog help ik zelfbewuste, intuïtieve mensen die vaak twijfelen aan zichzelf om 100% zichzelf te durven zijn en hun zelfvertrouwen te vergroten om zo hun wildste dromen te realiseren.